ท่านได้บรรพชาเป็นสามเณรมาแต่เล็ก อยู่ปาหกมหาวิหาร ตำบลมาตเล

     เมื่ออายุครบอุปสมบทก็ได้อุปสมบท ณ วัดวิทโยทย โคลัมโบ เมืองลังกา เมื่อวันที่ ๘ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๔๓๑ พระสิริมังคละ เป็นพระอุปัชฌายะ พระรตนปาละ เป็นพระกรรมวาจาจารย์ พระปิยทัสสี เป็นพระอนุสาวนาจารย์ ได้ศึกษาพระพุทธศาสนาที่วิทโยทะ มหาวิทยาลัยในประเทศสิงหลนั้น

      พ.ศ. ๒๔๒๗ ท่านได้เรียนจบพระไตรปิฎก ต่อมาได้ไปอยู่กับพระสังฆราชวชิราราม ที่ประเทศพม่า ศึกษาพระอภิธรรมปิฎกอีก ท่านเป็นพระเถระที่ทรงจำพระไตรปิฎกแม่นยำอีกรูปหนึ่ง อ้างได้ทุกคัมภีร์ เป็นผู้มีความรู้หลายอย่าง เฉพาะภาษา มีความรู้ภาษาสิงหล ภาษาทมิฬ ภาษาฮินดู ภาษามคธ ภาษาสันสกฤต ภาษาอังกฤษ ภาษาพม่า ภาษาไทย ท่านเป็นผู้มีอัธยาศัยกว้างขวาง มีความเคารพในพระเถระผู้ใหญ่ของชาวไทย และชอบประเทศไทย จนที่สุดแสดงความประสงค์จะขอตายในเมืองไทย

     ครั้งหนึ่งได้มาอยู่ประจำพักอยู่ที่วัดมหาพฤฒาราม ๑ พรรษา ครั้งออกพรรษาแล้ว สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส โปรดให้มาอยู่วัดบวรนิเวศวิหาร นี้ เมื่อวันที่ ๕ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๔๕๔ 

     เมื่อมาอยู่ในวัดบวรนิเวศวิหารนี้ ก็เป็นที่คุ้นเคยของสมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส เพราะท่านเป็นผู้รู้ภาษาบาลีดี จึงทรงทูลขอให้ได้รับพระราชทานพัดเปรียญ ๔ ประโยค ที่สุดได้รับพระราชทานตั้งให้เป็นพระราชาคณะ ตำแหน่งพระสาธุศีลสังวร และได้รับพระราชทานพัดรัตนาภรณ์ในรัชกาลที่ ๖ และรัชกาลที่ ๗