อุปสมบท เมื่อวันที่ ๒๒ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๔๕๕ ณ พัทธสีมาวัดละไม เกาะสมุย สุราษฏร์ธานี โดยมี พระครูวิบูลยธรรมสาร (เพชร ติสฺโส) เป็นพระอุปัชฌาย์ ,พระอาจารย์รักษ์ อินฺทสุวณฺโณ เป็นพระกรรมวาจาจารย์ (ต่อมาได้รับแต่งตั้งเป็นเจ้าคณะอำเภอรูปที่ ๓ ที่ราชทินนาม "พระครูทีปาจารคุณารักษ์) , พระอาจารย์ทับ วัดแจ้ง เป็นพระอนุสาวนาจารย์ ได้รับฉายา "สิริวฑฺฒโณ"

     หลังอุปสมบทเป็นพระภิกษูแล้วได้ประพฤติปฏิบัติกิจของสงฆ์เป็นอย่างดี ในพรรษาที่ ๒ ได้นั่งสมาธิทรมานสังขารถือขันธ์แบบพระมหาโพธิสัตร์ได้หนึ่งเดือนกว่า จนร่างกายผ่ายผอมทรุดโทรม จนโยมมารดารู้สึกเป็นห่วงถึงกับมาอ้อนวอนให้ท่านละเสีย จนท่านทนต่อคำอ้อนวอนของโยมมารดาและญาติๆไม่ไหวจึงได้ละขันธ์มารักษาศีล เจริญจิตภาวนาต่อไป ต่อมาได้ดำเนินการบูรณะปฏิสังขรณืวัดไปตามลำดับ จนกระทั่งได้พรรษาที่ ๖ ได้เดินทางไปศึกษากับ พระอาจารย์เภา ที่วัดสุทัศนเทพวราราม กรุงเทพฯ เป็นเวลา ๒ พรรษา ก็ได้กราบลาอาจารย์เภา กลับมายังเกาะสมุยถิ่นเกิด หลังจากกลับมาแล้วก็ได้เริ่มบูรณปฏิสังขรณ์พระอุโบสถวัดละไม และเสนาสนะไปตามลำดับ หลังจากนั้นก็ได้เดินทางกลับไปศึกษาต่อกับพระอาจารย์เภา ที่วัดสุทัศน์ฯ อีกเป็นเวลา ๑ พรรษา ก็ได้เดินทางกลับสู่วัดละไมปฏิบัติกิจตามเดิม

     พ.ศ. ๒๔๖๘ ได้สร้างหอพระไตรปิฎก
     พ.ศ. ๒๔๗๓ ได้สร้าง โรงเรียนประชาบาลวัดละไม
     พ.ศ. ๒๔๘๔ ท่านได้ชักชวนชาวบ้านช่วยกันปลูกไม้สักบนภูเขาด้านทิศเหนือของวัดละไม ราวหมื่นกว่าต้นจนทุกวันนี้ที่ตรงนั้นจะมีชื่อเรียกว่า"ป่าไม้สักท่านครูไหล"ตราบจนทุกวันนี้
     พ.ศ. ๒๔๘๐ ท่านได้รับฐานาพระครูชั้นประทวนที่ "พระครูไหล สิริวฑฺฒโณ" แต่ท่านก็ไม่ได้ยินดียินร้ายในยศฐาบรรดาศักดิ์ ท่านก็ยังคงเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในการดำเนินการสร้างถนนหนทาง สร้างสะพานมาโดยตลอด (สมัยท่านนายอำเภอมาโนช) ท่านทำถนนตั้งแต่ละไมไปจนถึงเขาหมาแหน แหลมใหญ่จนสำเร็จ
     พ.ศ. ๒๔๘๘ ชาวบ้านเฉวงได้มาปรึกษาท่านเรื่องการสร้าง โรงเรียนวัดสว่างอารมณ์ บ้านเฉวง เกาะสมุย โดยขอให้ท่านเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในการนี้ท่านก็มิได้ขัดช่วยจัดแจงจนแล้วเสร็จ ต่อมาได้บูรณะกุฏิสงฆ์และโรงครัววัดละไมตามลำดับ