ในวัยเด็กได้ศึกษาเล่าเรียนเบื้องต้นกับคุณตาของท่านเอง ต่อมาเมื่ออายุได้ ๗ ปี ก็ได้เข้าศึกษาเล่าเรียนภายในวัดตามสมัยนิยมในสมัยนั้นกับครูที่มาจาก จังหวัดนครศรีธรรมราช จนสามารถอ่านออกเขียนได้

     อุปสมบท เมื่ออายุได้ ๒๑ ปี พ.ศ. ๒๔๔๒ ณ วัดประเดิม ตำบลหน้าเมือง อำเภอเกาะสมุย จังหวัดสุราษฏร์ธานี โดยมี พระครูวิบูลย์ธรรมสาร (เพชร ติสฺโส) เป็นพระอุปัชฌาย์ พระครูทีปาจารคุณารักษ์(รักษ์ อินฺทสุวณฺโณ) เป็นพระกรรมวาจาจารย์ พระอธิการทับ วัดแจ้ง เป็นพระอนุสาวนาจารย์ ได้รับฉายาว่า "อินฺทสุวณฺโณ"

     หลังจากอุปสมบทแล้วได้จำพรรษาที่วัดสำเร็จ ซึ่งท่านพระครูวิบูลย์ธรรมสาร (เพ็ชร์ ติสฺโส) เป็นเจ้าอาวาสอยู่ในขณะนั้น ท่านได้ศึกษาด้านวิปัสสนากรรมฐานตามแนวทางของ หลวงพ่อเพ็ชร์ ติสฺโส เรียนพระสูตรต่างๆจนสามารถท่องจำได้ ท่านมีความขยันหมั่นเพียรและปฏิบัติพระธรรมวินัยโดยเคร่งครัดและได้ร่วมออกธุดงค์รอบเกาะสมุยกับ หลวงพ่อเพ็ชร์ ติสฺโส และพระครู ศรีฟ้า (คุณพ่อคุณครูพิศาล ศรีฟ้า) เริ่มออกธุดงค์ที่ป่าช้าวัดสำเร็จ พักตามป่าช้าต่างๆ หลายแห่ง แต่ละแห่งใช้เวลาไม่เท่ากัน ๑ คืนบ้าง ๒ คืนบ้าง บางแห่งนอนบนหลุมศพโดยไม่รู้ตัว การออกธุดงค์รอบเกาะสมุยใช้เวลาเป็นแรมเดือน เพราะบางแห่งเมื่อไม่สบายก็ต้องกลับมาพักผ่อนที่วัดก่อน มีการปฏิบัติอย่างเคร่งครัดต่อมาเมื่อเที่ยวจาริกภายในเกาะสมุยโดยรอบครบทุกจุดแล้ว ได้ออกไปสู่ต่างจังหวัดและต่างประเทศ หลวงพ่อมี ท่านได้ฝึกปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานต่อในต่างจังหวัด อาทิเช่น ไปพระพุทธบาท จังหวัดสระบุรี , ชุมพร , ระนอง ,นครศรีธรรมราช , ตรัง และภูเก็ต โดยเฉพาะที่จังหวัดภูเก็ต ได้อยู่จำพรรษาที่วัดมงคลนิมิตร ซึ่งเป็นวัดเจ้าคณะจังหวัดภูเก็ตในสมัยนั้นเพื่อเตรียมสืบเรือเดินสมุทร เพื่อจะเดินทางไปประเทศศรีลังกาและอินเดีย การออกธุดงค์ในครั้งนั้นใช้เวลาเป็นแรมปีจึงได้เดินทางกลับมายังเกาะสมุย อยู่จำพรรษาที่วัดสำเร็จ ตำบลหน้าเมือง อำเภอเกาะสมุย จังหวัดสุราษฏร์ธานี ตามเดิม ต่อมา หลวงพ่อเพ็ชร์ ติสฺโส ผู้เป็นอาจารย์ได้เล็งเห็นถึงความอุตสาห์ตั่งมั่นในด้านวิริยะอุตสาหะและความศรัทธาในการศึกษา จึงได้ส่งตัว หลวงพ่อมี เข้าศึกษาบาลีต่อใน กรุงเทพมหานคร ไปประจำอยู่ในสำนักวัดมหาธาตุยุวราชรังสฤษดิ์ ซึ่งมีเพื่อนร่วมศึกษาในครั้งนั้นเท่าที่ทราบคือ พระธรรมถาวร (ชัย) อดีตเจ้าคณะ ๔ รองเจ้าอาวาสวัดมหาธาตุยุวราชรังสฤษดิ์ ในสมัยนั้น สมเด็จพระพุฒาจารย์(โสม)อดีตเจ้าอาวาสวัดสุทัศน์เทพวราราม เป็นต้น

     ครั้นถึงกำหนดปี่ที่เข้าสอบบาลีใกล้เข้ามา ปรากฏว่า หลวงพ่อเพ็ชร์ ติสฺโส ผู้เป็นอาจารย์เกิดล้มป่วยอาพาธหนัก ท่านจึงได้ตัดสินใจไม่เข้าสอบ กลับมาพยาบาลอาจารย์เพื่อแทนคุณ ยอมสละการเรียน การสอบ การศึกษาในครั้งนั้น จนในที่สุด หลวงพ่อเพ็ชร์ ติสฺโส ก็ได้มรณภาพลงในปีนั้นที่วัดประเดิม ท่านก็ได้ทำหน้าที่เป็นประธานเรื่องศพและงานพระราชทานเพลิงที่วัดสำเร็จเป็นที่เรียบร้อย เมื่อเสร็จการบำเพ็ญศพ หลวงพ่อเพ็ชร์ ติสฺโส แล้วท่านได้ประจำอยู่ที่วัดสำเร็จ ตัดสินใจไม่ขึ้นไปศึกษาต่อในกรุงเทพฯ และรับตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดสำเร็จในเวลาต่อมา ประมาณ ปี พ.ศ. ๒๔๕๐ ขณะนั้นท่านอายุได้ ๒๙ ปีเหตุผลประการสำคัญอีกประการหนึ่งที่ท่านยอมสละการศึกษาของท่านในขณะนั้นก็คือ ท่านคิดถึงอนาคตของเยาวชนเกี่ยวกับการศึกษาเล่าเรียน ท่านจึงได้ชักชวนชาวบ้านในถิ่น จัดสร้างโรงเรียนประชาบาลขึ้น โดยท่านเป็นครูสอนเอง ขณะนั้นตามหัวเมืองต่างๆทางกระทรวงธรรมการยังไม่มีโรงเรียนที่จะให้การศึกษาแก่เยาวชน ท่านได้บุกเบิกจัดสร้างโรงเรียนร่วมกับประชาชน ๒ ตำบลที่วัดสำเร็จปัจจุบันขึ้น ๑ หลัง ชื่อ โรงเรียน"เมร็ต หรือ คงคาคีรี"แล้วรวมเฉพาะเด็กชายที่ฝากไว้ที่วัดเมร็ตขณะนั้น กับวัดประเดิม และวัดละไม รวมเด็กประมาณ ๕๐-๖๐ คน เปิดสอนนักเรียนขึ้นครั้งแรกในอำเภอเกาะสมุย เมื่อประมาณ พ.ศ.๒๔๕๐ จนทางราชการยื่นมือเข้าช่วยเมื่อประมาณ พ.ศ. ๒๔๕๕ และทำหน้าที่ครูใหญ่อย่างเป็นทางการ เมื่อ ปี พ.ศ. ๒๔๖๐ ต่อมาวันที่ ๒๘ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๔๘๐ ได้ลาออกจากราชการ การเป็นครูใหญ่ เมื่ออายุได้ ๕๙ ปี เพราะต้องออกมารับตำแหน่งเจ้าคณะอำเภอเกาะสมุย รูปที่ ๔ ท่านได้ยึดระบบระเบียบอย่างเคร่งครัด จนทำให้ลูกศิษย์มีความประทับใจยึดเป็นแบบอย่าง และเกรงขามไปตามๆกันสำหรับผู้ที่นอกลู่นอกแบบ จนมีชื่อกระฉ่อนไปถึง จังหวัดนครศรีธรรมราช จังหวัดชุมพร และจังหวัดอื่นๆ ในสมัยนั้นท่านจนมีลูกศิษย์มากมายถึงปัจจุบัน