ด้วยความที่โยมบิดา เคยบวชเรียนมาก่อนแล้วค่อยลาสิกขามาดูแลครอบครัว ชาวบ้านมักเรียกว่า "จารย์" ทำให้บิดาเห็นความสำคัญของการศึกษาหลักธรรม จึงประสงค์ให้บุตรชายบวชเรียนด้วยเช่นเดียวกัน ครั้นได้นำเรื่องปรึกษามารดา ก็มีความเห็นขัดแย้งเกิดขึ้น เหตุเพราะมารดาต้องการให้บุตรชายช่วยงานที่บ้าน แต่สุดท้ายบิดาก็โน้มน้าวจนมารดายอมใจอ่อนให้พาบุตรชายบวชเรียนจนได้ เมื่อวันที่ ๒๑ มกราคม พ.ศ. ๒๔๙๗ ขณะอายุได้ ๑๗ ปี

     แม้ไม่สู้เต็มใจบรรพชาเท่าใดนัก ด้วยประสงค์จะใช้ชีวิตเหมือนวัยรุ่นหนุ่มทั่วไป แต่เมื่อบิดาขอร้อง ท่านยินยอมและตั้งใจว่าจะบรรพชาเป็นสามเณรเพียงแค่พรรษาเดียวแล้วจะลาสิกขาทันที แต่เมื่อได้เข้าสู่ร่มกาสาวพัตร และได้เล่าเรียนพระธรรมวินัยก็ทำให้มีความอิ่มเอิบใจในร่มเรื่อยมา

     พระราชธีราภรณ์ (พร้อม เรวโต) มาจำพรรษาที่จังหวัดหนองคายครั้งแรก ในปี พ.ศ. ๒๕๐๑ โดยมาอยู่กับเพื่อนภิกษุที่วัดศรีชมชื่น ขณะสำเร็จการเล่าเรียนบาลีได้เป็นพระมหา และเป็นพรรษาที่ ๒ ของการเป็นภิกษุ อยู่หนองคายได้ระยะเวลานานพอสมควร จึงได้ลงไปกรุงเทพเพื่อศึกษาบาลี จากนั้นก็ไปจำพรรษาและเป็นครูสอนบาลีที่จังหวัดจันทรบุรีอยู่ระยะหนึ่ง

     ปี พ.ศ. ๒๕๐๙ พระราชธีราภรณ์ (พร้อม เรวโต) ได้กลับมาที่วัดศรีชมชื่นอีกครั้งหนึ่ง แต่ก็ยังไม่สำเร็จชั้นบาลีขั้นสูงสุด จึงได้เดินทางไปที่จังหวัดเชียงใหม่ ตามคำแนะนำของเพื่อนภิกษุ อยู่ภาคเหนือ ๓ ปี ก็มีความคิดอยากลงไปกรุงเทพ เพื่อสอบประโยค ๙ แต่ไม่มีโอกาส และได้ไปอยู่ที่อำเภอแม่สาย จังหวัดเชียงราย