ท่านเป็นสัทธิวิหาริก ในสมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาปวเรศวริยาวงกรณ์ อุปสมบทที่วัดบวรนิเวศวิหาร ศึกษาพระปริยัติธรรม ที่นั่นจนสอบไล่ได้เป็นเปรียญ ๕ ประโยค ในเวลาอยู่วัดบวรนิเวศนั้น ท่านได้เป็นพระเปรียญผู้ใหญ่รูปหนึ่ง ซึ่งมีความเชี่ยวชาญในภาษาบาลีเป็นอย่างดี จนได้รับความไว้วางใจ และได้รับแต่งตั้งให้เป็นครูสอนปริยัติธรรมประจำสำนัก จนปรากฏมีศิษย์ศึกษาในสำนักของท่านจำนวนมาก แม้เจ้าอาวาสวัดบวรมงคลรูปที่ ๕ คือ พระธรรมวิสารทะ (จู) ก็เคยเป็นศิษย์ศึกษาอยู่กับท่าน

     ครั้นภายหลังท่านได้ลาสิกขา เข้ารับราชการเป็นมหาดเล็กในกรมพระนเรศวรฤทธิ์เป็นเวลา ๑ ปี แล้วเดินทางไปเมืองหงสาวดี ท่านเบื่อหน่ายในวิสัยฆราวาสพอใจที่จะหาความสงบในร่มกาสาวพัสตร์ จึงได้เดินทางไปเมืองหงสาวดี เข้าอุปสมบทอีกครั้ง เมื่อท่านอยู่ที่นั้นไม่นานก็กลับเมืองไทย เที่ยวจาริกไปจำพรรษาในที่ต่าง ๆ มิได้อยู่เป็นหลักแหล่งจำพรรษาอยู่วัดคลองห้า เมืองธัญญบุรีบ้าง วัดต่าง ๆ ในเขตจังหวัดปทุมธานีบ้าง

     ในปี พ.ศ. ๒๔๕๐ วัดบวรมงคลว่างจากเจ้าอาวาส การที่จะหาพระ ซึ่งมีคุณสมบัติเหมาะสมไปครองวัดนี้ เป็นการยาก ทรงเห็นแต่พระมหาเย็นรูปนี้ซึ่งเป็นพระผู้ใหญ่ พอจะบริหารคณะสงฆ์ได้ จึงทรงหารือกันกับพระเจ้าน้องยาเธอสมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรสทรงเห็นชอบด้วย จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ แต่งตั้งพระมหาเย็น พุทฺธวํโส เปรียญธรรม ๕ ประโยค เป็นพระราชาคณะที่พระไตรสรณธัช และโปรดฯ ให้มาเป็นเจ้าอาวาสวัดบวรมงคลนับเป็นเจ้าอาวาสรูปที่ ๗ และเป็นรูปสุดท้ายสำหรับวัดบวรมงคล ยุครามัญนิกาย