หลวงพ่อเป็นคนที่มีอุปนิสัยจริงจังกับงานตั้งแต่เด็ก มีความขยันหมั่นเพียร เป็นคนรักเพื่อน รับอาสาทำงานต่างๆ ตามที่เพื่อนขอร้องเสมอ ท่านจึงมีเพื่อนมาก เป็นคนกล้าได้กล้าเสีย เรียกว่า ใจนักเลงพอสมควร ท่านได้ช่วยโยมมารดาบิดาทำไร่ไถนาด้วยความวิริยอุตสาหะเรื่อยมา ท่านมีพี่น้องร่วมอุทรเดียวกัน ดังนี้

     ๑. เด็กชายบุญยัง ธรรมวรางกูร (เสียชีวิตเมื่อวัยเยาว์)
     ๒. นายบุญนำ ธรรมวรางกูร
     ๓. พระพรหมกวี (วรวิทย์ คงฺคปญฺโญ/ธรรมวรางกูร)
     ๔. พระราชปริยัตยาจารย์ (เส็ง ยโสธโร/ธรรมวรางกูร)
     ๕. นายธีรโชติ ธรรมวรางกูร
     ๖. นายชลธีร์ ธรรมวรางกูร
     ๗. นางคำนาง ฝากกาย
     ๘. นางหอมจันทร์ แขกน้อย
     ๙. นายสมบุญ ธรรมวรางกูร

     อุปสมบท เมื่อวันที่ ๒๖ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๔๙๖ ณ พัทธสีมาวัดอินทรแบก อำเภอศรีมหาโพธิ จังหวัดปราจีนบุรี โดยมี พระวิสุทธิธรรมาจารย์ (ทรัพย์) วัดใหม่กรงทอง อำเภอศรีมหาโพธิ จังหวัดปราจีนบุรี อดีตเจ้าคณะจังหวัดปราจีนบุรีสมัยนั้น เป็นพระอุปัชฌาย์ ได้รับฉายาว่า คงฺคปญฺโญ แปลว่า ผู้มีปัญญาดุจดังแม่น้ำคงคา

     ท่านมีความชำนาญด้านกฎหมายคณะสงฆ์ ด้านงานสารบรรณ ด้านสังฆกรรม และที่โดนเด่นที่สุด คือ ด้านกวีนิพนธ์ อาจกล่าวได้ว่า ท่านเป็นนักกวีพระสงฆ์ที่โดดเด่นที่สุดในยุคนี้ทีเดียว นอกจากนั้น ได้ปฏิบัติหน้าที่ทางการคณะสงฆ์หลายอย่าง เช่น เป็นเลขานุการเจ้าคณะภาค ๑๐ เป็นผู้ช่วยเจ้าอาวาสวัดมหาธาตุ ยุวราชรังสฤษฎิ์ เป็นรองเจ้าคณะภาค ๑๐ เป็นพระอุปัชฌาย์วิสามัญ เป็นเจ้าคณะภาค ๑๐ ถึง ๕ สมัย เป็นหัวหน้าพระธรรมทูตสายที่ ๖ ถึง ๔ สมัย เป็นเจ้าอาวาสวัดโมลีโลกยาราม รูปที่ ๑๒ แห่งกรุงรัตนโกสินทร์

     ในด้านสาธารณูปการ ถือว่าพลิกฟื้นเสนาสนะสงฆ์ เขตพุทธาวาส และอาณาบริเวณของวัดโมลีโลกยารามที่ทรุดโทรมอย่างหนัก เฉพาะในปีพ.ศ. ๒๕๔๗-พ.ศ. ๒๕๕๑ ได้เริ่มบูรณเสนาสนะสงฆ์ รวมทั้งเขตพุทธาวาสอย่างจริงจังทำให้มีเสนาสนะที่อยู่อาศัยสำหรับพระภิกษุสามเณรอย่างเพียงพอ นอกจากนั้น ท่านได้สร้างศูนย์การคณะสงฆ์ภาค ๑๐ ทั้งในส่วนอาณาบริเวณ อาคารหอประชุม เป็นต้น เพื่อใช้เป็นประโยชน์แก่การคณะสงฆ์และการพระศาสนาภาค ๑๐ นับเป็นศูนย์การคณะสงฆ์ระดับภาคแห่งแรกอย่างเป็นทางการ

     ในด้านการศาสนศึกษา ในยุคนี้นับได้ว่าพลิกฟื้นสำนักเรียนวัดโมลีโลกยารามจากการที่มีผู้สอบบาลีได้เพียง ๒-๓ รูป เท่านั้น ในปี พ.ศ. ๒๕๔๐ เมื่อได้รับการพัฒนาและบริหารจัดการอย่างเป็นรูปธรรม ได้มากขึ้นถึง ๘๑ รูป ในปีก่อนที่มรณภาพ (๒๕๕๓) ทำให้สำนักเรียนที่ทรุดโทรมแห่งนี้โดดเด่นขึ้นเป็นสำนักเรียนดีเด่น มีผู้สอบบาลีได้มากที่สุดในกรุงเทพมหานครหลายสมัย มีพระภิกษุสามเณรได้รับทุนเล่าเรียนหลวงในโครงการทุนเล่าเรียนหลวงสำหรับพระสงฆ์ไทย มากกว่า ๓๐ รูป นับได้ว่า ท่านมีผลงานที่ยิ่งใหญ่ฝากไว้แก่อนุชน ทั้งด้านการศาสนศึกษา การปกครอง การสาธารณูปการ การเผยแผ่ รวมทั้งบทกวีนิพนธ์ที่เป็นอมตะอีกมากมาย