๑. พระนิกรครุนาถมุนี
     ๒. นางเข้ม ทองแก้วกูล
     ๓. นางขุ้ยห้อง ทองแก้วกูล
     ๔. นายยิ้ม ทองแก้วกูล
     ๕. นางเนียม ทองแก้วกูล
     ๖. นางขิบ ทองแก้วกูล
     ๗. นายตีบ ทองแก้วกูล
     ๘. นายเลื่อน ทองแก้วกูล

     เมื่อท่านมีอายุได้ ๕ ปี ครอบครัวได้ย้ายไปอยู่ ตำบลบางเหรียง อำเภอควนเนียง จังหวัดสงขลา ครั้นพ่อ-แม่เห็นว่าเจริญวัยพอสมควรจะได้รับการศึกษาเล่าเรียนได้แล้ว จึงส่งให้ไปเรียนหนังสือกับพระภิกษุที่วัดใต้ อำเภอเมือง จังหวัดสงขลา เนื่องจากสมัยนั้นโรงเรียนยังไม่มี การเรียนหนังสือสำหรับเด็กผู้ชายจะต้องไปเรียนที่วัด ท่านก็ได้ศึกษาเล่าเรียนจนมีความรู้อ่านออกเขียนได้

     ภายหลังจากที่ได้ศึกษาเล่าเรียนพอสมควรแล้วจึงได้บวชเป็นสามเณรที่วัดใต้ หรือมีชื่อเป็นทางการว่า วัดดอนรักษ์ อำเภอเมือง จังหวัดสงขลา ครั้นบวชแล้วก็ได้จำพรรษาอยู่หนึ่งพรรษาจึงลาสิกขา

     เมื่อลาสิกขาแล้วก็ได้ออกมาช่วยบิดา-มารดาประกอบอาชีพ ขณะที่ท่านอายุได้ ๑๗ ปี ได้เริ่มศึกษาทางด้านไสยศาสตร์กับ อาจารย์ดำ ซึ่งเป็นน้าชาย และได้ไปขอเรียนวิชากับผู้อื่นอีกหลายคนด้วยกัน มีทั้งคฤหัสถ์และภิกษุสงฆ์ จนอายุได้ ๒๐ ปี จึงได้ภรรยาชื่อ นางขำ มีบุตรด้วยกัน ๑ คน ชื่อ นายแจ้ง อยู่ครองเรือนกันมา ๒ ปี ก็ได้เลิกราจากกัน พออายุได้ ๒๒ ปี ก็ออกจากบ้านท่องเที่ยวไปในสถานที่ต่างๆ หลายแห่ง การเดินทางในสมัยนั้นก็ไม่ได้สะดวกเหมือนปัจจุบัน คือไม่มีรถมีเรือ ฉะนั้นการเดินทางจึงต้องเป็นไปแบบบุกป่าฝ่าดง สถานที่ซึ่งท่านเดินทางไปก็มี เช่น อำเภอทุ่งสง จังหวัดนครศรีธรรมราช, อำเภอกันตัง จังหวัดตรัง และ จังหวัดกระบี่

     มาถึงตรงนี้คงจะเป็นช่วงที่สำคัญที่สุดช่วงหนึ่งในชีวิตของท่านคือ เล่ากันว่า อยู่มาวันหนึ่งได้มีงานเทศกาลที่วัดบางเหรียงใกล้บ้านท่าน มีผู้คนใกล้ไกลมาเที่ยวงานกันคับคั่ง และตัวท่านเองก็ได้เข้าไปเที่ยวงานกับเขาด้วย และบังเอิญในวันนั้นท่านได้ทะเลาะวิวาทกับนักเลงในถิ่นเดียวกัน ถึงขั้นตัวท่านเองถูกรุมตีจนเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด และในวินาทีนั้นเองเหตุการณ์ก็ได้เข้ามาพลิกผันชีวิตของท่าน คือท่านได้ตัดสินใจใช้มีดพกติดตัวแทงฝ่ายตรงข้ามเสียชีวิตไปสองคน และท่านก็ได้กลายเป็นผู้ร้ายฆ่าคนไปโดยทันที โดยมีโทษฉกรรจ์ติดตัว ภายหลังเจ้าหน้าที่บ้านเมืองพยายามจับกุมตัวท่านหลายครั้ง แต่ท่านก็หนีรอดไปได้ทุกครั้ง นอกจากนั้นท่านก็ยังรวบรวมสมัครพรรคพวกในวัยฉกรรจ์ทั้งหลายได้ประมาณ ๓๐ คน ทำการต่อสู้กับเจ้าหน้าที่ครั้งแล้วครั้งเล่า จนมีชื่อเสียงโด่งดังทั่วทั้งจังหวัดสงขลาและพัทลุง ในนามของ เสือแย้ม ครั้งสุดท้ายในการปะทะกับกองกำลังเจ้าหน้าที่ครั้งใหญ่ จนทำให้ลูกน้องทั้งหมดของท่านถูกยิงตาย เหลือเพียงท่านคนเดียวที่เอาตัวรอดด้วยความเฉลียวฉลาดและแกร่งกล้าในวิชาอาคม แต่ก็ต้องหลบหนีการตามล่าของเจ้าหน้าที่ตำรวจเป็นระยะทางที่ยาวไกล คือท่านต้องเดินทางในป่าจากจังหวัดสงขลาเข้าเขตพัทลุง ตรัง และเข้าไปอยู่ในเขตจังหวัดกระบี่ เล่ากันว่าที่จังหวัดกระบี่นี้เอง ท่านพยายามที่จะกลับตัวเป็นคนดีและตั้งหน้าทำมาหากินเยี่ยงสุจริตชนทั่วไป โดยการแต่งงานมีครอบครัวทำไร่ทำนาอยู่ที่จังหวัดกระบี่ ที่จังหวัดกระบี่ท่านก็ได้ภรรยาอีก ๑ คน และมีบุตรด้วยกัน ๑ คน ชื่อ นายมณี สืบต่อมาก็ได้เลิกราจากกันอีก แต่แล้วชีวิตของท่านก็ต้องหักเหอีกครั้งหนึ่งคือ ในช่วงระยะที่ภรรยาของท่านตั้งครรภ์ ในขณะนั้นทางราชการกลับสืบรู้ว่าเสือแย้มยังมีชีวิตอยู่และหลบหนีไปกบดานอยู่ในจังหวัดกระบี่ ทางฝ่ายเจ้าหน้าที่ก็เปิดยุทธการตามล่าตัวเสือแย้มทันที ในช่วงนี้ท่านได้เล่าให้ลูกศิษย์และผู้ใกล้ชิดได้ฟังอยู่บ่อยครั้งว่า ท่านต้องหลบหนีการไล่ล่า โดยต้องเดินป่าจากจังหวัดกระบี่เข้าสู่ป่าเขตบ้านดอนจังหวัดสุราษฎร์ธานี ท่านต้องอดข้าวอดปลาเป็นเวลาถึง ๙ วัน เพราะป่าสมัยนั้นเป็นป่ารกทึบไม่มีผู้คนเหมือนสมัยนี้ จะอาศัยอยู่บ้างก็แต่ยอดไม้และผลไม้เท่าที่พอจะเก็บกินได้ ท่านเล่าว่าขณะที่อดอาหารถึงวันที่ ๙ ท่านเริ่มทอดอาลัยในชีวิต ร่างกายก็อ่อนล้าจนไม่สามารถจะเดินทางต่อไปอีกได้และคิดว่าครั้งนี้คงจะเป็นวาระสุดท้ายของชีวิต จึงตัดสินใจปีนขึ้นไปบนต้นไม้เอาผ้าขาวม้าผูกเป็นเปลและตั้งใจจะรอความตายอยู่ที่นั้น มาถึงตรงนี้ดูๆ แล้ววิถีชีวิตของ หลวงพ่อเลื่อน คล้ายกับนิยาย ที่มีทั้งความตื่นเต้นและสะท้อนภาพของความลึกลับของวิถีชีวิต ซึ่งเราท่านทั้งหลายยากแก่การจะเข้าใจ นั่นก็คือขณะที่ท่านผูกเปลนอนอยู่นั้น ประจวบกับวันนั้นเป็นวันที่ หลวงปู่พลับ เจ้าอาวาสวัดธรรมบูชา อำเภอเมือง จังหวัดสุราษฎร์ธานี ได้พาผู้คนจำนวนหนึ่งไปตัดไม้ป่าบริเวณนั้นเพื่อนำไปสร้างโบสถ์ หรือหลวงปู่พลับจะมีญาณพิเศษทราบเหตุการณ์ล่วงหน้าก็ไม่มีใครจะทราบได้ เพราะท่านได้พาคนตรงไปในป่าที่ หลวงพ่อเลื่อน ผูกเปลนอนอยู่ เมื่อหลวงปู่พลับมองเห็นท่านก็เรียกลงมาถามไถ่ได้ความละเอียดแล้ว หลวงปู่พลับก็ได้อบรมสั่งสอนถึงคุณธรรมต่างๆ ชี้ผิดชอบชั่วดี หลวงพ่อเลื่อน ก็รับฟังด้วยความประทับใจและซาบซึ้งในสาระของชีวิตที่หลวงปู่พลับหยิบยกขึ้นมาสั่งสอนให้ฟัง เมื่อรับประทานอาหารและหลวงปู่พลับเสร็จภารกิจก็ได้พา หลวงพ่อเลื่อน กลับวัดธรรมบูชา จากนั้นท่านก็ได้ไปพลอยอาศัยอยู่กับเพื่อนฝูงที่อำเภอกาญจนดิษฐ์ และได้เปลี่ยนชื่อจาก นายแย้ม เป็น นายเลื่อน ตั้งแต่บัดนั้นมา

     อยู่มาภายหลังท่านได้อุปสมบทที่ วัดธรรมบูชา โดยมี หลวงปู่พลับ เป็นพระอุปัชฌาย์ ท่านได้เล่าให้ผู้ใกล้ชิดฟังว่า พอท่านบวชได้ ๑ พรรษา ก็จะลาสิกขา วันหนึ่งท่านขึ้นไปหาหลวงปู่พลับและเรียนให้หลวงปู่ทราบว่า จะขอลาสิกขาเพื่อไปประกอบอาชีพเยี่ยงฆราวาสทั่วไป แต่หลวงปู่พลับบอกว่า ถ้าจะสึกก็ได้ท่านไม่ขัดข้อง แต่ว่าคนเรานั้นเมื่อบวชเรียนแล้วก็ควรจะเข้าถึงสาระของพระศาสนาบ้างก่อนที่จะสึกหาลาเพศ สาระที่ว่านี้คือการปฏิบัติกัมมัฏฐานและเจริญวิปัสสนา ว่าดังนั้นแล้วท่านก็ถ่ายทอดและชี้แนะในการทำกัมมัฏฐาน การเจริญวิปัสสนา โดยบอกให้กลับไปทดลองทำสักระยะหนึ่งแล้วค่อยกลับมาลาสิกขาหลวงพ่อเลื่อน ก็ได้กลับไปทำกัมมัฏฐานและเจริญวิปัสสนาตามที่หลวงปู่พลับบอก จากการปฏิบัติจุดนี้เองทำให้ท่านเกิดความสว่างไสวในธรรมะและพบเห็นแก่นแท้ของชีวิตตลอดจนสรรพสิ่ง จึงทำให้ท่านตัดสินใจเด็ดขาดว่า ชีวิตนี้จะอุทิศให้กับพระศาสนา จะไม่ขอสึกหาลาเพศต่อไปอีกแล้ว และท่านก็ได้พำนักอยู่กับหลวงปู่พลับที่วัดธรรมบูชานั่นเอง

     ประมาณ พ.ศ. ๒๔๗๐ ท่านเจ้าคุณพระธรรมวโรดม (เซ่ง อุตฺตโม) วัดราชาธิวาส ได้ขอให้หลวงปู่พลับมาเป็นเจ้าอาวาสวัดสามแก้ว ซึ่งในการนี้ หลวงพ่อเลื่อน ก็ได้ติดสอยห้อยตามหลวงปู่พลับมาอยู่ที่วัดสามแก้วด้วย

     ประมาณ พ.ศ. ๒๔๗๒ ท่านเจ้าคุณพระธรรมวโรดม ได้ขอให้หลวงปู่พลับไปเป็นเจ้าอาวาสวัดดอนรักษ์ จังหวัดสงขลาและส่งพระมหาจรูญ ป.ธ.๕ มาเป็นเจ้าอาวาสวัดสามแก้ว ส่วน หลวงพ่อเลื่อน ก็จะย้ายติดตามหลวงปู่พลับด้วย แต่พระมหาจรูญก็ขอร้องให้อยู่ช่วยงานที่วัดสามแก้ว ท่านก็ยินดี จึงได้พำนักอยู่วัดสามแก้วต่อไป