อายุ ๑๕ ปี ท่านบวชเป็นสามเณรอยู่ ๑ ปี จึงลาสิกขาไปเรียนวิชาแพทย์และพาณิชกับครอบครัวและช่วยครอบครัวทำธุรกิจ

     อุปสมบท เมื่อ พ.ศ.๒๔๓๖ ณ วัดมัชฌิมาวาส อำเภอเมืองสงขลา จังหวัดสงขลา โดยมี พระภัทรธรรมธาดา (แจ้ง ภทฺทิโย) เป็นพระอุปัชฌาย์ พระวินัยธรรมธร (หนู) เป็นพระกรรมวาจาจารย์

     พ.ศ. ๒๔๔๑ ได้เข้ามาถวายตัวเป็นศิษย์ในสมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส เข้าศึกษาที่มหามกุฏราชวิทยาลัย วัดบวรนิเวศวิหาร อยู่ ๓ ปี เข้าสอบได้เปรียญเอก (เทียบเท่าเปรียญธรรม ๓ ประโยค) แต่นั้นสมเด็จพระมหาสมณเจ้าฯ ก็ทรงฝึกสอนเอง ได้เข้าแปลพระปริยัติธรรมในสนามหลวง ณ วัดพระศรีรัตนศาสดาราม เป็นเปรียญธรรม ๔ ประโยค เมื่อ พ.ศ. ๒๔๔๔ และเข้าสอบได้อีกปีละประโยค จนได้เปรียญธรรม ๕ ประโยคในปี พ.ศ. ๒๔๔๕ ได้เปรียญธรรม ๖ ประโยคในปี พ.ศ. ๒๔๔๖ ต่อมาถึงปี พ.ศ. ๒๔๔๘ เข้าแปลพระปริยัติธรรมอีกครั้งได้เป็นเปรียญธรรม ๗ ประโยค

     ต่อมาท่านทุพพลภาพและอาพาธด้วยโรคเส้นประสาทพิการ พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัวจึงพระราชทานพระบรมราชานุญาตให้ลาออกจากตำแหน่งเจ้าอาวาสวัดมัชฌิมาวาสและเจ้าคณะจังหวัดสงขาตั้งแต่วันที่ ๒๒ เมษายน พ.ศ. ๒๔๗๒ แล้วกลับมาจำพรรษาที่วัดบวรนิเวศวิหาร