๑. นายปาน
     ๒. นางลับ
     ๓. นายขาว หรือ ทิม (พระราชประสิทธิคุณ)
     ๔. นางบุญรอด

     ตาม ประวัติของท่านปรากฏว่า โยมมารดานั้นมีบุตรเป็นระยะ คือ ๓ ปี ต่อ ๒ คน ติดต่อกัน จนต่อมาเมื่อ คลอดบุตรคนสุดท้องแล้ว โยมมารดาได้ถึงแก่กรรม ขณะอยู่บนกระดานไฟ โดยเป็นโรคอหิวาตกโรค โยมบิดาจึง ได้ส่งน้องสุดท้องให้พวกญาติไปเลี้ยงไว้ที่บ้านบางแพ โดยยกให้เป็นลูกของญาติเลย ส่วนศพโยมมารดาได้นำ ไป เผาที่วัดมหาดไทย (ตำบลมหาดไทย อำเภอเมือง จังหวัดอ่างทอง) เด็กชายขาวยังเล็กนักไม่ทราบความ ก็วิ่งตาม ป้าจิ้ว ซึ่งอยู่ ทางท้ายบ้านไผ่ดำไป โดยเข้าใจว่าเป็นแม่ของตน จนพวกญาติต้องไปตามตัวคืนมา ต่อมาในไม่ช้า บิดาได้นำ เด็กชายขาว ไปฝากพระอาจารย์อ่ำไว้ที่วัดมหาดไทย เพราะก่อนเมื่อมารดาจะตายนั้น ได้สั่งให้โยมบิดา ให้นำ เด็กชายขาวไปฝากกับพระอาจารย์อ่ำ ที่วัดมหาดไทยให้ได้ เด็กชายขาวจึงอยู่วัดแต่นั้นมา

     ในวัยเด็ก เหตุที่เด็กชายขาวจะเปลี่ยนชื่อเป็นเด็กชายทินนั้น ก็เพราะเมื่อมารดาถึงแก่กรรมใหม่ ๆ ปู่ทวด ได้อุปการะอยู่ วันหนึ่งเด็กชายขาวนั่งอยู่กับปู่ทวด เด็กชายขาวซึ่งพอรู้ความแล้ว เห็นไฝเม็ดหนึ่งอยู่ที่ใต้คางของปู่ เขาจึงเอามือจับดู แล้วถามว่านี่คืออะไร? ปู่ตอบว่า “เม็ดทับทิม” เด็กชายขาวบอกว่าอยากได้ ปู่จึงยกให้ แล้วปู่ทวด จึงบอกแก่คนทั่วไปว่า ต่อไปอย่าให้ใครเรียกว่าเด็กชายขาวอีก ให้เรียกว่า เด็กชาย “ทิม” นับแต่นั้นมาเด็กชายขาว จึงมีนามใหม่ตามที่ปู่ทวดตั้งให้

     เด็กชายทิมนั้น เมื่อมาอยู่วัดมหาดไทย ก็ได้เล่าเรียนหนังสือไทย หนังสือขอม จนพออ่านออกเขียนได้ ต่อมาพระอาจารย์อ่ำได้ย้าย ไปอยู่ที่วัดท่าช้าง ตำบลท่าช้าง อำเภอวิเศษไชยชาญ เด็กชายทิมก็ได้ตามพระอาจารย์อ่ำไปอยู่ที่วัดนั้นด้วย พอออกพรรษา แล้วพระอาจารย์อ่ำก็ล่องเรือลงมาที่กรุงเทพฯ เด็กชายทิมก็ได้ติดตามอาจารย์ลงมาเยี่ยมญาติที่คลองราชบูรณะ และ ไปอยู่ที่วัดเสือรอด (เข้าใจว่าเป็น วัดสารอด ฝั่งธนบุรี) และเข้าเรียนหนังสือ ต่อมาสอบได้ชั้น ๒ ที่โรงเรียน วัดนวลนรดิศ คลองบางหลวงแล้ว พระพี่ชายก็มารับไปไว้ที่วัดสุทัศเทพวรารามด้วยกัน และได้บวชเณรเรียน หนังสือไทยชั้น ๓ มีพระครูเงิน เป็นครูใหญ่ เมื่อสอบไล่ชั้น ๓ แล้วก็จำต้องสึกจากเณรเพื่อกลับบ้านไผ่ ที่อ่างทอง ไปช่วยโยมบิดาทำนา

     จนอายุได้ ๒๐ ปี จึงไปบวชที่วัดประสาท กับพระอุปัชฌาย์พูล, พระอาจารย์หร่ำ วัดประสาท กับพระอาจารย์แพ วัดมหาดไทย เป็นพระคู่สวด พอบวชเสร็จแล้วก็ล่องเรือลงมาที่วัดสุทัศน์เทพวราราม กับ พระปานผู้เป็นพี่ชายอีก พอดีใกล้เข้าพรรษาที่วัดสุทัศน์ฯ ปิดบัญชีรับพระเสียแล้ว ไม่รับอีกต่อไป พระพี่ชายจึงพา ไปฝากไว้ที่วัดเทวราชกุญชร เขตดุสิต กรุงเทพฯ กับพระประสิทธิคุณ (แดง) เจ้าอาวาสวัดสมอแคลง (คือ วัดราชาธิวาสวิหาร เขตดุสิต กรุงเทพฯ) ๑ พรรษา พอออกพรรษาแล้วบรรดาพวกญาติ ๆ ได้นิมนต์ให้มาจำพรรษา ที่วัดราชสิทธาราม หรือ วัดพลับ (เขตบางกอกใหญ่ ธนบุรี) ได้เรียนบาลีกับพระอาจารย์คง อยู่ ๒ ปี จากนั้นย้ายมาอยู่ ที่วัดอนงคาราม (เขตคลองสาน ธนบุรี) เรียนมูลกับ พระอาจารย์ดิสส์ ลูกศิษย์พระอาจารย์ช้าง แล้วเรียนบาลีธรรมบท กับพระอาจารย์ชวด และพระอาจารย์หนู จบ ๒ บั้นต้น บั้นปลาย หลังจากนั้นช่วยบอกหนังสือขอมแก่นักเรียน และนักธรรมบ้าง เป็นครั้งคราว

     ต่อมา พระธรรมโกษาจารย์ เจ้าคณะมณฑลพิษณุโลก ได้ตั้งให้เป็นฐานาที่สมุห์ แล้วให้ไปคอยรับเสด็จ สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส ที่คลองบางปะกอก บางปะแก้ว ธนบุรี เมื่อสมเด็จ พระมหาสมณเจ้าฯ เสด็จถึงวัดทุ่ง (ไม่ทราบว่าอยู่ตรงไหน) ได้มีโอกาสในการเข้าเฝ้าสมเด็จฯ ท่านอย่างใกล้ชิด สมเด็จฯ ท่านโปรดในข้อวัตรปฏิบัติของพระทิมเป็นอันมาก จึงได้ส่งพระทิม ซึ่งเมื่อบวชแล้วมีฉายาว่า “ยสทินฺโน” ไปเป็น เจ้าคณะแขวง อำเภอเมือง จังหวัดสุโขทัย จำพรรษาอยู่ที่วัดราชธานี ในตัวเมืองสุโขทัย (เดิม ชื่อว่า “วัดป่าละเมาะ” เพราะเต็มไปด้วยป่าละเมาะ ต่อมาเปลี่ยนชื่อเป็น “วัดท่า” เพราะมีท่าเรือข้ามฟากไปมาค้าขาย ระหว่างคลอง แม่รำพัน กับแม่น้ำยม ต่อมาในสมัยพระราชธานีมาเป็นเจ้าเมืองสุโขทัยได้ทำการบูรณะปฏิสังขรณ์ วัดนี้แล้ว จึงเปลี่ยนชื่อว่า “วัดราชธานี” สืบมาจนปัจจุบัน วัดราชธานีได้รับการสถาปนาขึ้นเป็นวัดประจำเมืองสุโขทัย ในสมัยพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก โดยวัดแห่งนี้เป็นสถานที่ประกอบพิธีที่สำคัญในอดีต เช่น พิธีถือน้ำพิพัฒน์สัตยา เป็นต้น) และเมื่อสมเด็จพระมหาสมณเจ้าฯ เสด็จตรวจคณะสงฆ์ภาคเหนือ ครั้งใด พระทิมก็ได้ไปรับเสด็จ ทุกคราวไป ครั้นเมื่อสมเด็จฯ ท่านถึง สุโขทัย ได้ไปจำพรรษาอยู่ที่วัดราชธานี ในพรรษานั้นได้จัดตั้งโรงเรียน นักธรรมชั้นตรีขึ้น มีพระเข้าเรียน ๑๘ องค์ ต่อมาเข้าสอบที่สนาม หลวงได้ ๑๐ องค์ ในปีต่อมาก็มีนักเรียนเพิ่มมาก ขึ้นทุกปี จึงได้จัดตั้งโรงเรียนขึ้น ๑ หลัง มี ๒ ชั้น ชื่อว่า “โรงเรียนวินัยสารวิทยา” และต่อมาได้ถูกไฟไหม้เมื่อ พ.ศ. ๒๕๑๑ ในระยะจัดตั้งโรงเรียนนี้ พระสมุห์ทิม ได้เป็นพระครูชั้นประทวน อยู่ ๘ เดือน ก็ได้รับตราตั้งเป็นอุปัชฌาย์ อยู่ ๘ เดือน ก็ได้รับสัญญาบัตรเป็นพระครูวินัยสาร เจ้าคณะแขวง อำเภอเมืองสุโขทัย และได้รับหน้าที่รักษาการ เจ้าคณะแขวง อำเภอกงไกรลาศ (เดิมเป็นเมือง แล้วยุบเป็น อำเภอบ้านไกร จนถึง พ.ศ. ๒๔๘๒ จึงเปลี่ยนชื่อเป็น อำเภอกงไกรลาศ) อีก ๑ แขวง รวมเป็น ๒ แขวงด้วยกัน

     ในปีที่สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ เสด็จหัวเมืองฝ่ายเหนือ ได้เสด็จมาที่วัดราชธานี ได้เห็นพระพุทธรูปศิลาประทับยืนสมัยทวารวดี ซึ่งมีขนาดใหญ่โต งดงาม มีพระประสงค์จะใคร่ได้ไปไว้ในพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ กรุงเทพฯ พระครูวินัยสาร (ทิม) จึงถวายให้สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพไป สมเด็จฯ จึงสั่งให้พระยาวิชัย ประกาศ ข้าหลวงจังหวัดสุโขทัยในสมัยนั้น นำส่งกรุงเทพฯ ทางน้ำ โดยต่อแพขนาดใหญ่ แต่เดิมพระพุทธรูปศิลา องค์นี้ ได้เคยอยู่ที่วัดมหาธาตุ เมืองเก่าสุโขทัยมาก่อน นับเป็นโบราณวัตถุในสมัยทวารวดีที่ชัดเจนชิ้นแรก ที่พบใน เมืองเก่าสุโขทัย

     หลังจากพระครูวินัยสาร (ทิม) มอบพระพุทธรูปศิลาแก่สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพแล้ว ทรงเห็นว่า พระครูวินัยสารเป็นผู้ใฝ่ใจเก็บรักษาวัตถุโบราณเป็นอันดียิ่ง จึงทรงโปรดให้ดูแลรักษาวัดต่าง ๆ ในเขตสุโขทัย ตลอดจนสวรรคโลก (ศรีสัชนาลัย) ด้วย คราวหนึ่งพระครูวินัยสาร (ทิม) ได้ไปตรวจวัดเก่าต่าง ๆ ที่เมืองสวรรคโลก และศรีสัชนาลัย พบว่า วัดพระศรีรัตนมหาธาตุ หรือที่ชาวบ้านเรียกกันว่า วัดพระปรางค์ นั้น ตั้งอยู่ในที่ล่อแหลม ใกล้อันตรายมาก เพราะฝั่งตลิ่งที่ตั้งพระปรางค์นั้น ในหน้าน้ำ ตลิ่งจะถูกน้ำเซาะพังทุกปี พระครูวินัยสารได้จัดหา เงินมาได้ ๕,๐๐๐ บาท โดยเมื่อสมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพ ทรงทราบเรื่องก็ประทานเงินมาให้พระครูวินัยสารอีกด้วย และได้ทำรอใหญ่ขึ้น ๔ แห่ง ซึ่งรอแห่งหนึ่งตั้งอยู่เหนือพระปรางค์ทำให้หาดทรายใหญ่ขึ้น และได้ทับ ถมกันน้ำไม่ให้กัดตลิ่งได้ ส่วนอีก ๓ แห่งได้ผลน้อย เพราะเหตุว่าบริเวณบ้านวังยายมาก มีหัวแหลมเป็นหาดใหญ่ ตรงกับพระปรางค์พอดีทำให้สายน้ำเป็นอันตรายต่อองค์พระปรางค์ และทำให้รอทั้ง ๓ แห่งพัง ถ้าไม่กำจัดหาดทราย นี้เสียก็จะเป็นอันตรายแก่พระปรางค์อยู่อย่างนั้นเอง สมควรจะจัดหารถแทรกเตอร์ดันทรายออกจากที่นั้นเสีย น้ำก็ จะไหลไปทางอื่น จะทำให้พระปรางค์คงทนถาวรไปอีกนาน

     ความตั้งใจของพระครูวินัยสาร (ทิม) ตรงกับความคิดเห็นของกรมศิลปากรอยู่แล้ว ในการที่จะป้องกันรักษา องค์พระปรางค์ ทางกรมศิลปากรจึงได้จัดหางบประมาณและมอบให้หน่วยศิลปากรที่ ๓ สุโขทัยจัดสร้างรอคอนกรีตยาว ๕๐ เมตร ขึ้นตรงที่น้ำพัดตลิ่งพัง และใช้รถแทรกเตอร์ตัดทางน้ำใหม่ ตรงบริเวณบ้านวังยายมากด้วย แต่ บังเอิญในปลายปี พ.ศ. ๒๕๐๙ เกิดอุทกภัยและวาตภัยครั้งใหญ่ขึ้นเกือบทั่วประเทศ ทำให้รอคอนกรีตและทางน้ำ ที่ทำขึ้นใหม่ใช้ไม่ได้ผล กรมศิลปากรจึงได้ขวนขวายจัดหาเงินใหม่จนรัฐบาลได้ให้งบประมาณมาอีก ๑ ล้านบาทเศษ กรมศิลปากรได้มอบให้กรมชลประทานเป็นผู้ดำเนินการจัดสร้างเขื่อนหินป้องกัน ตลิ่งพังขึ้น จนแล้วเสร็จเมื่อ ปี พ.ศ. ๒๕๑๒ และได้ผลมาจนทุกวันนี้

     จากวัดอนงคาราม ฝั่งธนบุรี พระสมุห์ทิม ได้รับแต่งตั้งให้เป็นเจ้าคณะแขวง อำเภอเมืองสุโขทัย และ อำเภอกงไกรลาศ โดยท่านได้มาอยู่จำพรรษาที่วัดราชธานี อำเภอเมือง จังหวัดสุโขทัย เมื่อ พ.ศ. ๒๔๖๐